هشت سال افتخار

تو که از یاد بردی در قفس شوق رهایی را         چه می خوانی کجائید ای شهیدان خدایی را

به کوی عافیت سردرگمی بیهوده می گردی        نمی یابی بلاجویان دشت کربلایی را

به جان عاشقان معشوق مظلوم است باور کن        مبدل کن به عشقی بی ریا عاشق نمایی را

ز پا افتادم و کاری ز دستم بر نمی آید        که خوبان می خرند از اهل دل بی دست و پایی را

چنان شمعی که شد نقش مزارش اشک تنهایی     به آتش می کشم تا صبح تو عصر(شام) جدایی را

تو می آیی و می گویند پیر می فروش آمد       به دست میگساران می دهی فرمانروائی را

تو می آیی و می بینم شهیدان باز می گردند       وَ آوینی روایت می کند فتح نهایی را

تو می آیی و مردم با نگاهت اُنس می گیرند        خدا آن روز معنا می کند مردم گرایی را

آهن آبدیده را ، زنگ عوض نمی کند

چهره انقلاب را ، جنگ عوض نمی کند

به خیل دشمنان بگو ، به کوری دو چشمتان

مطیع امر رهبری ، رنگ عوض نمی کند

عاشقان عاشق بلایند.
دُرَّ حیات در احتجاب صدف عشق است
و آن را جز در اقیانوس بلا نمی توان یافت؛
در ژرفای اقیانوس بلا .
عاشقان غواصان این بحرند و اگر مجنون نباشد چگونه به دریا زنند ؟