هشت سال افتخار

با حب علی مرتضی می آییم

با شور ذبیح بالقفا می آییم

ولله اگر سید علی اذن دهد

با کل قوا به کربلا می آییم

مگو که شعله در این سینه در نمیگیرد
دلم گرفته از این بیشتر نمیگیرد

به درد بی خبری جان خسته درگیر است
کسی از آن سوی دل ها خبر نمیگیرد

سزاست گر شکند تیغ خود گر پرستیدن
دلی که آینه ها را سپر نمیگیرد

بسوز چنگ دلت را در این مجال جنون
اگر به زخمه آهی اثر نمیگیرد

مگو برای گرفتن بهانه دیگر نیست
دلت برای شهیدان مگر نمیگیرد

هزار بادیه را عشق شعله زد، اما
در این دل این دل وامانده در نمیگیرد

دلم برای گرفتن بهانه ها دارد
حدیث درد من این مختصر نمیگیرد

حضرت قاسم بن الحسن علیه‌السّلام:
حضرت قاسم علیه‌السّلام، فرزند امام حسن مجتبی علیه‌السّلام است. حضرت قاسم علیه‌السّلام حدود 2- 3 سال قبل از شهادت پدر بزرگوارش دیده به جهان گشود. از این رو با عموی مهربان خویش حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام خو گرفته بود. و در دامان امام حسین علیه‌السّلام پرورش یافت. ظاهراً شکل و شمایل ظاهری و خصوصیات دیگر حضرت قاسم علیه‌السّلام شباهت بسیاری به پدر بزرگوارش امام حسن علیه‌السّلام داشته به گونه ای که امام حسین علیه‌السّلام با دیدار او از برادر محبوب خویش یاد می کرد و فرزند برادرش را در آغوش می گرفت و نوازش می کرد. چهره ی آن حضرت چنان زیبا و دل انگیز بود که او را به پاره ی ماه یا ستاره ی زیبا تشبیه کرده اند.

شهادت حضرت قاسم علیه‌السّلام:
ابوحمزه ثمالی (ره) می‌گوید، از حضرت زین العابدین علیه‌السّلام شنیدم که می فرمود: چون شب عاشورا فرا رسید، پدرم تمامی اصحاب و یاران خود را جمع کرد و به آن ها فرمود:
ای یاران و پیروان من، تاریکی شب را مرکب خود قرار داده و جان خود را نجات دهید که مطلوب این قوم، جز من کسی نیست و ...
پس از امتناع آنان، آن حضرت فرمود: همانا فردا من کشته می شوم و همه کسانی که با من هستند، نیز کشته خواهند شد و از شما احدی باقی نخواهد ماند ...
قاسم ابن الحسن علیه‌السّلام که در این جمع حاضر بود، مشتاقانه پرسید: آیا من هم کشته خواهم شد.
امام حسین علیه‌السّلام با مجتبی پدرانه به او فرمود:
یا بنیّ، کیف الموت عندک
پسرم، مرگ در نزد تو چگونه است؟
و قاسم، بدون لحظه ای درنگ، پاسخ داد:
با عمّ احلی من العسل عموجان از عسل شیرین تر است

رفتید ولی به یاد ما می مانید               در خاطر سرخ لاله ها می مانید
 سرباختگان راه عشق ای شهدا          ما رفتنی هستیم و شما می مانید

خوشا آنانکه جانان می شناسند   طریق عشق و ایمان می شناسند
 بسی گفتند و گفتیم از شهیدان   شهیدان را شهیدان می شناسند

به سیل اشک باید شست راه کاروان ها را
هنوز از جبهه می‌آرند تابوت جوان‌ها را

کدامین کاروان آهنگ یوسف با خودش دارد
غم ابرو کمان ها می‌نوازد قد کمان‌ها را

نه پیراهن به تن مانده نه بوی پیرهن مانده
امان از این چنین داغی که می‌برّد امان‌ها را

به ما با چشم و ابرو گفته بودند از چنین روزی 
دریغا دیر فهمیدیم آن خط و نشان‌ها را

به دنبال جوان خوش قد و بالای خود بودند
همانانی که با خود می‌برند این استخوان‌ها را

اگر دریا نمی‌گنجد به کوزه با چه اعجازی
میان چفیه پیچیدند جسم پهلوان‌ها را ؟

خبر دادند یوسف‌ها به کنعان باز می‌گردند
ندانستیم با تابوت می‌آرند آنها را

به روی شانه لرزان مردم یک به یک رفتند
خدا از شانه مردم نگیرد این تکان‌ها را

فارس: یادم هست یک روزی شهید آوینی، شهید گنجی و بنده در جایی نشسته بودیم. شهید گنجی جمله ای را ابراز کرد که شهید آوینی جواب جالبی عنوان کرد.

«رضا برجی» مستندساز و از همراهان شهید آوینی به بیان یکی از خاطرات جالب خود از شهید آوینی پرداخت:

یادم هست یک روزی شهید آوینی، شهید گنجی و بنده در جایی نشسته بودیم. شهید گنجی جمله ای را ابراز کرد که شهید آوینی در جواب جمله جالبی گفت. من بین این دو شهید بودم. شهید گنجی خطاب به شهید آوینی گفت: «حاج مرتضی! دیگر باب شهادت هم بسته شد». آوینی در جواب گفت: «نه برادر، شهادت لباس تک‌سایزی است که باید تن آدم به اندازه آن در آید، هر وقت به سایز این لباس تک سایز درآمدی، پرواز می‌کنی، مطمئن باش»!

من که میان این دو بودم گفتم: «حاج مرتضی، پس من چی؟ من کی پرواز  می‌کنم؟». شهید آوینی در جواب گفت: «تو در کوله‌ات چیزهایی داری» و نام چند منطقه جنگی که در آنها مستند ساخته بودم را آورد و بعد ادامه داد: «در کوله‌ات چیزهای دیگری هم هست که نمی‌دانم چیست، هر وقت کوله‌‌ات سبک شد، پرواز خواهی کرد».

مدتی پس از این گفت‌وگو مرتضی آوینی به شهادت رسید و به فاصله یک سال دیگر نیز گنجی شهید شد.

البته من هم منتظرم ببینم کی کوله‌ام سبک می‌شود.